Vuursteens vleugels (roman 2009)
De eenzelvige pianostemmer Erik Vuursteen is doordrongen van het besef dat zijn missie tot mislukken gedoemd is: absolute zuiverheid is onbereikbaar. Hij neemt de instrumenten van zijn klanten bij voorkeur onder handen als zij zelf niet aanwezig zijn. Dat biedt hem de mogelijkheid ongestoord hun interieurs en bezittingen op foto vast te leggen en zo zijn voyeurisme te botvieren.
Tijdens een van deze rituele opnamesessies wordt hij betrapt door het meisje Pluis. Zij zwijgen beiden over het incident, maar de ontmoeting laat Vuursteen niet los. Wanneer hij per toeval ontdekt dat zij in een seksclub werkt, zoekt hij toenadering. Zo ontstaat, piano piano, een band tussen de pianostemmer en het jonge meisje.
De kennismaking zet een stroom van gebeurtenissen in gang, die uiteindelijk tot Vuursteens ondergang zullen leiden.
Vuursteens vleugels is een meeslepende roman over eenzaamheid en zuiverheid, over muziek en liefde.
Over Vuursteens Vleugels:
'...raak je vanaf alinea één in de ban van een eenzelvige, van de wereld afgerichte pianostemmer.'
(De Limburger )
'Vuursteen trekt je mee in de draaikolk van zijn gedachten en waandenkbeelden, en als hij concludeert: 'uiteindelijk belanden we allemaal op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats', weet je zeker dat dat bij hem spoedig het geval zal zijn.'
(Edith Koenders in De Volkskrant )
'Zo'n roman wil je eigenlijk voor jezelf houden, dat je de enige bent die deze prachtige roman kent (zelfs al twee keer gelezen...).'
(Opium )
'Pluis' versie van de romance - het wás wel een romance, hoe Vuursteen zulke termen ook vermeed - is absoluut ontroerend, een bevestiging van de sympathie die de lezer al had opgevat voor de nukkige stemmer. Vuursteens vleugels is daarmee vooral sympathiek, en pas in de tweede plaats knap en in grote mate geslaagd - al is het niet helemaal zuiver, mooi is het wel.'
(www.recensieweb.nl )
'...een roman (...) die staat als een huis.'
(Erik Fokke in Pianowereld )
Zie: Uitgeverij Meulenhoff
|
