blazers, pauken en contrabas ad lib.
1998
duur: 22’
1. Adagio - Allegro (Symfonie 100, ‘Military’, deel 1)
2. Andante più tosto Allegretto (Symfonie 103, ‘Drumroll’, deel 2)
3. Menuetto (pesante) - Trio (Symfonie 94, ‘The Surprise’, Menuet; Symfonie 101, ‘The Clock’, Trio)
4. Finale - Vivace assai (Symfonie 96, ‘The Miracle’, deel 4)
2 hobo’s, 2 klarinetten, 2 hoorns, 2 fagotten, contrabas ad lib., pauken
uitgave: Nederlands Blazers Ensemble
A London Symphony is niet alleen een pasticcio van Haydns Londense symfonieën maar ook de vertaling van een manier van luisteren naar deze muziek. Ik heb de eigenschappen waarom ik de symfonieën bewonder enigszins uitvergroot – de asymmetrieën, de dynamische contrasten, de ritmische verschuivingen, de onverwachte rusten – en door kleine maar anachronistische retouches op het gebied van harmonie en ritme iets willen laten doorschemeren van de manier waarop (ik denk dat) Stravinsky, althans de neoklassieke componist van de Symfonie in C, ruim een halve eeuw geleden naar Haydn luisterde. Hoewel in de loop van A London Symphony de vrijmoedigheden in aantal en nadrukkelijkheid toenemen, blijft de bewerking, hoewel niet binnen de begrenzingen van het idioom, wel binnen de begrenzingen van de stijl blijft. Uitzondering is misschien het menuet. Haydn moet dit menuet, dat in feite een Ländler is, veel boerser bedoeld hebben dan het tegenwoordig in de concertzaal klinkt en trouwens, bij gebrek aan de vereiste muzikale onschuld, kán klinken. Ik stel mij voor dat het op de tijdgenoot eenzelfde indruk gemaakt heeft als de Rheinische Kirmestänze (1962) van Bernd Alois Zimmermann ooit op mij.
première op 8 april 1999 in het Concertgebouw te Amsterdam, uitgevoerd door het Nederlands Blazers Ensemble